Krzysztof Kolumb był żeglarzem z Genui, na służbie dworu kastylijskiego. Żył w latach 1451- 1506. Jest jednym z najlepiej zapamiętanych podróżników w historii. Dokonał przełomowych odkryć geograficznych. Wierzył, że możliwe się dotarcie drogą morską z Europy do Indii, okrążając kulę ziemską. Podczas wyprawy dotarł jako pierwszy na kontynent amerykański. Nie wiadomo jednak czy był on świadomy, że odkrył nieznane dotąd dla mieszkańców starego kontynentu tereny czy też uważał, że dopłynął do Indii.
Kolumb odbył łącznie cztery wyprawy podczas, których dotarł na wyspy Morza Karaibskiego oraz na stały ląd u wybrzeży Ameryki Środkowej i Południowej. Za sprawą jego odkryć tempa nabrały kolejne wyprawy odkrywcze i rozpoczął się okres konkwisty oraz tworzenia imperiów kolonialnych. W początkowych latach tylko przez Hiszpanię i Portugalię, później także przez inne europejskie mocarstwa, w głównej mierze Anglię.
W Europie rosło zapotrzebowanie na egzotyczne surowce sprowadzane spoza kontynentu. Najbardziej porządne były przyprawy, które stawały się coraz droższe ponieważ wzrosły ograniczenia celne nakładane przez Imperium Osmańskie po klęsce Bizancjum. Poza tym podróż do Indii drogą lądową była bardzo długa i niebezpieczna – często zdarzały się napady na kupców. Z tego powodu pojawiła się idea znalezienia morskiej, alternatywnej drogi do Indii.
Krzysztof Kolumb przez wiele lat pracował na dworze portugalskim jako bankier. Odbywał on w tym czasie wiele podróży i był świadomy jak ważne jest odkrycie morskiego szlaku handlowego z Indiami. Inspirował się pracami "Imago Mundi" Pierre'a d'Ailly oraz mapą zachodniej drogi do Indii opracowaną przez Paola dal Pozzo Toscanellego dla króla Portugalii Alfonsa V. Kolumb twierdził, że szukanie drogi wokół wybrzeży Afryki jest nieefektywne i bezcelowe. Z jego niestety błędnych wyliczeń wynikało, że Indie znajdują się w znacznie mniejszej odległości od Portugalii niż jest w rzeczywistości.
Król Jan II – władca Portugalii nie wykazał zainteresowania planem wyprawy Kolumba. Podróżnik przeniósł się do Kastylii, gdzie w 1492 roku ówczesna królowa Izabela przystała na pokrycie części kosztów wyprawy. Umowa zapewniała Krzysztofowi Kolumbowi nadanie tytułu wicekróla odkrytych ziem i 1/10 zysków z wyprawy.
Pierwsza z wypraw rozpoczęła się 3 sierpnia 1492 roku i skutkowała odkryciem Wysp Bahama, Haiti i Kuby. Kolumb stracił dwa z trzech okrętów. Pozostawił więc część członków wyprawy w forcie Navidad na Haiti i powrócił do Europy. Do Kastylii dopłynął w marcu 1493 roku. Wieść o sukcesie wyprawy szybko się rozniosła i rozpoczęła okres wielkich odkryć geograficznych.
Druga z wypraw rozpoczęła się jesienią 1493 roku, tym razem wypłynęło pod wodzą Kolumba kilkanaście statków. Odkryto Małe Antylie i Jamajkę. W marcu 1494 roku powrócił do Kastylii w aurze skandali, które wynikły ze względu na jego autorytarny sposób pracy i brak szacunku do podwładnych. Trzecia wyprawa rozpoczęła się dopiero po dłuższej przerwie w 1498 roku – Kolumb po raz pierwszy dotarł do wybrzeży Ameryki Południowej u ujścia rzeki Orinoko i założono pierwsze i istniejące od dziś osiedle w Nowym Świecie – San Domingo na Haiti.
W 1500 roku gwałtowny charakter odkrywcy przyczynił się do jego aresztowania i doprowadzenia do Europy. Pomimo wielu kontrowersji Kolumb dostał szansę zorganizowania czwartej wyprawy ( rozpoczęła się ona już do wyprawie Vasco da Gammy, który odkrył drogę do Indii wokół Afryki ). Miał dowieść, że droga opracowana wedle jego pomysłu jest krótsza i bardziej efektywna.
Wyprawa odkryła Amerykę Środkową – Nikarague i Honduras, dowiedzieli się także o istnieniu Oceanu Spokojnego i rdzennej ludności na nowo odkrytych lądach. Możliwe, że wtedy zrozumiał, że nie znalazł drogi do Indii, której poszukiwał lecz odkrył nowe nieznane dotąd ziemie.
Wrócił chory do Kastylii w 1502 roku. Jego śmierć nastąpiła w 1504 roku. Według jego ostatniej woli chciał pochówku w San Domingo. Nie ustalono jednak gdzie ostatecznie spoczął. Wiele źródeł podaje, że w katedrze na San Domingo, wedle swojej woli.